Het verhaal van Grace

Single van de maand

Laat ik me eerst maar eens voorstellen. Als weduwe/single/alleengaande vraag ik me weleens af hoe ik me het beste kan voorstellen. Als ik vertel dat ik weduwe ben, voel ik me bijna verplicht om dat toe te lichten en zo start een nieuwe ontmoeting direct met een diepgaand gesprek, waar ik niet altijd op zit te wachten.

Als ik zeg dat ik single ben, krijg ik ook regelmatig vragen zoals: “Sta je niet op Tinder?” of “Hoe kan dat nou, je bent zo leuk?” Soms
veronderstellen mensen dat ik gescheiden ben, wat ik als belediging ervaar omdat ik een hele leuke man had die helaas overleden is. Dus stel ik me tegenwoordig voor als alleengaand. Dan komt het over alsof het een keuze is en vermijd ik vragen over het hoe/wat/waarom bij een eerste kennismaking.

Sinds mijn jongens (nu 28 en 31 jaar) het huis uit zijn, begeef ik me in de wereld van “jezelf moeten vermaken”. Zo voelt het althans. Vrienden met een partner/gezin maken wel tijd voor me vrij, maar hun partner en kinderen gaan toch echt voor, zeker in het weekend. Zo hoort het ook, maar niet altijd leuk! Heel dierbaar zijn de vriendinnen die mij regelmatig uitnodigen bijv. te komen eten ongeacht of hun partner er is of niet en waarbij ik me niet het derde wiel aan de wagen voel.

Op vakantie gaan als je alleengaand bent is ook een ding. Ik reis nogal graag, sterker nog, ik vind het het leukste dat er is. Lekker erop uit; andere omgeving, gewoontes, cultuur, natuur, ander eten. Alles smaakt en ruikt anders. Heerlijk! Maar om alleen op pad te moeten gaan is wel een dilemma. Overdag ga ik me vast wel vermaken maar om nou ook ’s avonds alleen te moeten eten, dat staat me tegen. Dus ga ik mee op singlereizen en groepsreizen en doe ik regelmatig activiteiten met mensen die in dezelfde situatie zitten. Elkaar ontmoeten op een reis of tijdens een activiteit schept meteen een band, met als doel een leuke tijd te hebben met elkaar.